Wszystko, co wiąże się z zespołem Red Hot Chili Peppers miało swój początek w Fairfax High School. Tam zetknęli się ze sobą Anthony Kiedis, Michael Balzary, Hillel Slovak i Jack Irons. W 1977 roku Hillel i Jack ze swoim kolegą, Alainem Johannesem, zakładają grupę Anthem, która nosi później nazwę Anthym. Hillel gra na gitarze, Jack na perkusji a Alain na gitarze basowej. W 1979 roku z zespołu odchodzi Alain, którego zastępuje Michael Balzary. To właśnie on ze swoim najlepszym Anthonym Kiedisem są znani byli szkole z postrzelonych wybryków. Gdy Hillel poznał już Michaela oraz jego najlepszego kumpla Anthonego bardzo się polubili. Stworzyli wtedy własną grupę - Los Faces. W zasadzie niewiele to miało z muzyką, ponieważ koledzy o muzyce tylko dyskutowali. W 1980 roku cała piątka kończy edukację w Fairfax High School. Anthony zaczyna edukację na California University, Jack i Alain wyjechali do Northridge Collage, a Michael i Hillel nie uczyli się dalej wybierając zawód muzyka. Pomimo różnych miejsc, w których wszyscy z nich przebywali zespół Anthym przetrwał, ale zmienił się przy tym całkowicie. Zespół nie chciał wykonywać więcej muzyki w stylu hard-rock lat 70. Zmienia się również nazwa grupy - What Is This. W Lecie 1983 roku z grupy odchodzi Michael i przyłącza się do zespołu o punkowym charakterze i nazwie Fear. Lecz występy w tym zespole wcale go nie interesują. W roku 1983 na wiosnę odbywa się impreza w Rhythm Lounge, znanym klubie muzycznym.

Michael, Anthony, Hillel i Jack jako Tony Flow And The Miraculously Majestic Masters Of Mayhem zagrali numer Kiedisa pt. Out In L.A. Publiczność była zachwycona do tego stopnia, iż grupa musiała powtórzyć występ. Należało również zmienić nazwę zespołu. Red Hot Chili Peppers zaproponował Anthony spacerując po Hollywood. W listopadzie 1983 roku zespół podpisuje kontrakt na nagranie płyty dla wytwórni EMI. Michael bez chwili zastanowienia porzuca Fear, jednak Hillel i Jack są tak mocno związani z muzyką What Is This, że nie interesuje ich granie w stylu Red Hot Chili Peppers.. Anthony i Michael szukają więc nowych ludzi do zespołu.

Wybór pada na gitarzystę Jacka Shermana oraz grającego na perkusji Cliffa Martineza. Producentem pierwszej płyty zespołu jest Andy Gill - znany angielski gitarzysta wywodzący się z zespołu punkowego Gang Of Four. Zespół nie jest jednak zadowolony. Chcieli nagrać płytę o surowym, ciężkim rockowym brzmieniu, a producent nastawiony był na eksperymenty z brzmieniem i pogłosami. W końcu jednak nagrywają płytę i w 1984 roku wychodzi album The Red Hot Chili Peppers. Niestety zespół nie otrzymuje wystarczającej promocji. Ale wszyscy biorą sprawy w swoje ręce i pakują się wyruszając w tournee po Ameryce. Podczas tej trasy grupę opuszcza Jack Sherman, gdyż za bardzo odstaje od reszty zespołu. Na jego miejsce powraca Hillel Slovak. Zaraz potem rozpoczynają się przygotowania zespołu do nagrania drugiej płyty. Tym razem producentem zostaje lider zespołu Paradiamert i Funkadelic - George Clinton. Należał on do legendy funky i rapu.

Album nagrywają w prywatnym studiu nagraniowym Clintona na obrzeżach Detroid. Bardzo dobrze układa się praca z nowym producentem, który rozumie muzyków i nie marudzi, gdy chłopcy wyskakują na nocne eskapady do Detroid. W tak doskonałym klimacie powstaje album Freaky Styley, na którym dominuje funk, przysłaniając przy tym ostre rockowe brzmienie. Nowy album sprzedaje się przede wszystkim w Kalifornii. Podczas tournee promującego drugi album z grupy odchodzi Cliff Martinez. Na jego miejsce powraca Jack Irons. Powraca też dobrze znany problem, jakim są narkotyki. Niestety Anthony i Hillel nie biorą narkotyków dla zaspokojenia ciekawości tylko poważnie uzależniają się od heroiny. Gdy zakończyli trasę promocyjną nie mieli ochoty nagrywać drugiej płyty. Dopiero nowy producent, jakim jest Michael Beinhorn mobilizuje ich do większego wysiłku w styczniu 1986 roku. Beinhorn bardzo polubił nowy zespół wraz z ich ciężkim i surowym rockiem. Trzecia płyta zatytułowana The Uplift Mofo Party Plan wchodzi po raz pierwszy na listę Billboardu. Tam zajmuje 143 miejsce.

Na początku 1988 roku grupa podbija Europę. Ponieważ ich dwa wcześniejsze albumy nie są tu wydawane, dlatego EMI przygotowuje składankę pt. Abbey Road, na której znajdują się wybrane utwory z poprzednich płyt oraz utwór z repertuaru Jimmiego Hendrixa Fire. Gdy grupa powraca z trasy jest już gotowa by nagrać kolejny czwarty krążek. 27 czerwca tuż przed wejściem do studia umiera z przedawkowania Hillel Slovak. Jest to szokiem dla wszystkich z zespołu. Śmiertelnie wystraszony Anthony wyjeżdża do Meksyku i postanawia uwolnić się od nałogu. 1 sierpnia powraca do Kalifornii całkowicie wyleczony. Jednak nie ma mowy o tym, by w szybkim tempie nagrać płytę. Gdy umiera najbliższy przyjaciel Jacka Ironsa ten przechodzi kryzys nerwowy i poddany jest kuracji w szpitalu psychiatrycznym. Gdy z niego wychodzi nie ma już ochoty pracować jako muzyk. Anthony i Michael znowu muszą szukać nowych muzyków. Wybór pada na gitarzystę Duane'a Blackbirda McKnighta, oraz na perkusistę Darren'a Peligro. Niestety po czterech kolejnych występach nowi przybysze odchodzą z grupy. Nowy gitarzysta jest bardzo młody, ma zaledwie 17 lat i nazywa się John Fruciante. Perkusista Chad Smith, zostaje zwerbowany poprzez ogłoszenie muzyczne. W marcu 1989 wchodzą do studia w zupełnie innym składzie niż dotychczas. Producentem zostaje po raz drugi Michael Beinhorn, ale teraz praca nie układa się już tak różowo jak dotychczas. Punktem spornym było jedynie 38 minut materiału, jaki zespół przygotował. Na albumie musiały się jeszcze znaleźć dwa utwory Fire oraz nagranie live pt. Taste The Pain z gościnnym wokalem Fisha. W sierpniu 1989 roku wychodzi czwarty krążek Mother's Milk. Tournee promocyjne zaczynają w Europie, dopiero później docierają do Ameryki. Ten album staje się ich pierwszą złotą płytą. Jednak muzycy czują się niedostatecznie doceniani przez wytwórnię EMI i dlatego przenoszą się do Worner Bros, aby od tej pory dla nich nagrywać nowe albumy. Nowy producent to Rick Rubin, któremu do gustu przypada ich charakterystyczny rockowo-funkowy styl. Wspólnie tworzą płytę Blood Sugar Sex Magik, który ukazuje się we wrześniu 1991 roku. Trasa koncertowa, która promuje płytę osiąga status wielokrotnej platyny. Na tej płycie pojawiają się goście, do których należą: Pearl Jam i Smashing Pumpkins. Do niezapomnianych koncertów należy noworoczny koncert w Cow Palace w San Francisco. Obok Red Hot Chili Peppers występują jeszcze Pearl Jam i Nirvana. Niesamowity klimat tournee psuje odejście z zespołu Johna. Ma to miejsce 7 maja 1992 roku w Japonii. Do powodów odejścia należał bark zrozumienia Johna przez fanówi media. Pożegnał się z zespołem słowami:”powiedzcie wszystkim że zwariowałem!”. Trzasnął drzwiami i tyle go widzieli. Początkowo ma go zastąpić Zander Schloss z Thelenious Monster, jednak zespół woli by był to Dave Navarro z Jane's Addiction. Jednak ten w ostateczności odmawia. W trakcie festiwalu Lollapalooza funkcję gitarzysty spełnia Arik Marshall z zespołu Marshall Law. Po tym festiwalu kończy się ich wspólna praca. Przez jakiś czas gitarzystą był Jasse Tobias z formacji Mother Tounge. Drugie podejście do Dava Navarro okazało się udane.

Wiosną 1994 roku zespół wyjeżdża na Hawaje, gdzie przygotowuje nowy materiał. Długi okres milczenia na ich temat przerywa koncert na festiwalu Woodstock w sierpniu 1994 roku. Od ponad roku zespół przygotowuje swoją premierę albumu One Hot Minute, który znowu produkuje Rick Rubin. Teraz dzięki Dave'owi, charakter zespołu zyskał nowe, mroczne brzmienie. Na wiosnę 1998 roku z grupy odchodzi Navarro. Na jego miejsce powraca jego poprzednik John Frusciante. Należy wspomnieć, że John Frusciante, w trakcie swojej sześcioletniej przerwy w rozwoju muzycznym grupy popadł w bardzo silne uzależnienie od heroiny i kokainy. Stracił cały swój majątek, jego zadłużenie u dealerów stało się tak duże, że grożono mu śmiercią; musiał się ukrywać. Aby zdobyć pieniądze na narkotyki wydał dwa solowe albumy: Niandra Lades & Usually Just A T-Shrit i Smile From the Streets You Hold. W końcu, dzięki obrazom jakie zaczął malować, udało mu się spłacić należności i wznowić normalne życie.

W czerwcu 1999 roku odbywa się premiera Californication, który ponownie wyprodukowany został przez Rick'a Rubin'a. Muzyka na tej płycie jest surowa w brzmieniu bez zastosowania zbędnych efektów dźwiękowych. Płyta składa się z typowych dla grupy utworów funkowych oraz dużą ilość numerów o balladowym klimacie. Tournee promujące Californication przebiega dość spokojnie. Bez większych roszad personalnych zespół jest gotowy do nagrania następnej płyty. Płyta otrzymała nominację do nagrody Grammyw kategorii Najlepszy Rockowy Album, a utwór Scar Tissue okrzyknięto mianem Najlepszej Rockowej Piosenki 2000. Parę miesięcy później, podczas ceremonii MTV Video Music Awards, grupa została uhonorowana nagrodą Video Vanguard Award, natomiast utwór Californication wywalczył 5 nominacji, zdobywając ostatecznie statuetkę za najlepszą reżyserię.

Rok 1999 to również występ na festiwalu Woodstock. RHCP wystąpiło jako ostatni zespół, będąc swego rodzaju główną atrakcją całej imprezy. Warto wspomnieć że podczas koncertu Flea wystąpił przyodziany w same tatuaże... Album By The Way ma premierę w 2002 roku. I tym razem producentem jest po raz kolejny Rick Rubin. Płyta to mieszanka wszystkich stylów, jakie zespół kiedykolwiek wykonywał. Muzycy zagrali na tej płycie w bardzo stonowany i spokojny sposób. Jest to album, który charakteryzuje się tym, że nie ma na nim wyraźnych powiązań między utworami. Na wszystkich wcześniejszych płytach utwory stanowiły spójną całość. Tym razem tego brakuje.

Rok później zespół wydaje swoją pierwszą składankę, która zawiera najlepsze utwory "Greatest Hits". Płyta promowana była przez singiel "FortuneFaded", ale utwór ten jest nieco starszy, bo mógłby spokojnie się znaleźć na albumie By The Way, gdyż grupa wykonywała ten numer na koncertach w 2002 roku. Po 20 letniej karierze zespół zdecydował się wydać płytę live. Składający się z dwóch płyt "Live in Hyde Park" ukazuje się pod koniec lipca 2004r. Występy mają miejsce 19,20 i 25 czerwca 2004. Trzy koncerty, z których każdy liczył po 85 tysięcy ludzi. Zostało sprzedanych około 250 tysięcy biletów w niecałe 4 godziny. Te dane to na wypadek, gdyby ktoś nie wierzył, ze to jeden z najpopularniejszych zespołów na świecie. Na albumie znaleźć możemy takie utwory jak: Leverege Of Spece, doskonale wykonany cover grupy Looking Glass "Brandy",a przede wszystkim "Roling Sly Stone". To najlepiej zagrany numer, przypominający stare dobre czasy zespołu. Album został wydany tylko w Unii Europejskiej, Australii, Nowej Zelandii i Japonii. Najnowszy album zespołu ukazał się w Polsce 8 maja 2006 roku. Album nosi nazwę Stadium Arcadium. Pierwotnie zespół miał wydać dwa albumy w krótkich odstępach czasu, jak to w przeszłości zrobili System of a Down oraz Guns N' Roses. Ze względu na "nieświeżość" nagrań w momencie wydania ostatniej z płyt zdecydowano się na wydanie dwupłytowego albumu. Sama grupa przyznaje, że jest to ich najlepszy album, gdyż osiągnięto na nim najwyższy możliwy poziom. Utworami promującymi stały się w kolejności „Dani california”, „ Tell me baby”, „Snow (hey Oh)”, „Desecration Smile”, „Hump de bump” i planowany już „Charlie”. za ten składak otrzymali prestiżową nagrodę Grammy za najlepszy album rockowy roku.

Należy wspomnieć również o koncercie zespołu w Polsce który odbył się 3 lipca 2007 roku na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Na koncert przybyło 60 tysięcy osób, chociaż po koncercie uczucia były mieszane…

W 2008 roku zespół będzie posiadał własną gwiazdę w Hollywood Walk of Fame.